Halk sanatçılarına Altay Türkleri (Kam), Kırgızlar (Baksı), Yakutlar (Oyun), Tonguzlar (Şaman) ve Oğuz Türkleri (Ozan) dedikleri halde bu deyimler günümüzde "aşık" ve "ozan" olarak iki ayrı kelimeyle ifade edilmektedir.1
Oğuzların yanında diğer bazı Türk boyları da şair-çalgıcıları "ozan" sözcüğü ile karşılamışlardır. Ozan sözcüğünün kökeni konusunda çeşitli görüşler ileri sürülmüştür. Ahmet Talat Onay, ozanın "us" kökünden türediğini belirtir. Fuad Köprülü ise ozan sözcüğünü "ozmak" köküne bağlar. Ozmak, "önce gelmek, ileri geçmek" anlamındadır.2
| 1 | F. Halıcı, Âşıklık Geleneği ve Günümüz Halk Şairleri – Güldeste, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Atatürk Kültür Merkezi Yayını – Sayı: 58, Ankara 1992 |
| 2 | S. Batur, Açıklamalı - Örnekli Türk Halk Edebiyati, Altın Kitaplar Yayınevi, 1. Basım Ekim 1998 İstanbul |
